Jestem w stanie zrozumieć to, że mój mąż kocha swoją pracę w magazynie i nie wyobraża sobie życia bez codziennej jazdy na wózku widłowym (pracownik magazynu Dąbrowa Górnicza). Co więcej, rozumiem, że ma prawo do odpoczynku po pracy, piwa przed telewizorem i ciepłych kapci na nogach. Czego jednak nie rozumiem, to jego autentyczna i niesłabnąca fascynacja programami, z których niemal cała Polska (oprócz mojego męża) regularnie się nabija. Chyba każdy kojarzy „mięsnego jeża”, którego fenomenem żyliśmy przez blisko dwa tygodnie. Mój mąż oczywiście rozumiał śmieszność sytuacji i serialu, jednak nie zaprzestał oglądania ulubionych programów i nie zrozumiał, że telewizja, a w szczególności tego rodzaju programy, obniżają ludzką zdolność percepcji i powodują znieczulenie na rzeczywiste problemy.
Chciałabym, żeby mój mąż choć raz po powrocie do domu włączył sobie najświeższe wydanie wiadomości, mecz piłki nożnej czy inny program nie związany ze sztucznym udawaniem życiowych sytuacji. Nie miałabym nic przeciwko, gdyby mój mąż całymi godzinami oglądał boks, wrestling, siatkówkę czy jakikolwiek inny sport. Sport to sport, czysta rywalizacja i zabawa z jego wykonywania.
Nie wiem w jaki sposób oduczyć swojego męża złych nawyków. Parę tygodni temu byłam z tą sprawą u psychologa, który polecił przysłanie męża na indywidualną wizytę. Mój mąż za żadne skarby nie zgodzi się jednak iść do lekarza, zwłaszcza takiego od głowy i zdrowia psychicznego. Co mam robić?
Dodaj komentarz